بسم الله الرحمن الرحیم

‏

عمر بن یزید قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ الله،‏‎ ‎‏علیه السّلام، یَقُولُ: ‏‏شُکْرُ کُلِّ نِعْمَةٍ، وَ إِنْ عَظُمَتْ، أَنْ تَحْمَدَ الله عَزَّ وَ جَلَّ ‏‏‏‏عَلَیْهَا.

خصال باب الواحد حدیث73

بدانکه «شکر» عبارت است از قدردانی نعمت مُنعم. و آثار این‏‎ ‎‏قدردانی در قلب به طوری بروز کند؛ و در زبان به طوری؛ و در‏‎ ‎‏افعال و اعمال قالبیه( جوارحیه) به طوری. اما در قلب، آثارش از قبیل خضوع‏‎ ‎‏و خشوع و محبت و خشیت و امثال آن است. و در زبان، ثنا و مدح‏‎ ‎‏و حمد. و در جوارح، اطاعت و استعمال جوارح در رضای منعم، و‏‎ ‎‏امثال این است. و از راغب منقول است که «شکر» تصور نعمت و‏‎ ‎‏اظهار آن است. و ضدّ آن «کفر» است و آن نسیان نعمت و سَتر آن است.

‏‏   ‏‏فرمود: «شکر هر نعمتی، و اگر چه بزرگ باشد، این است که‏‎ ‎‏حمد خدای عزّوجلَّ کنی.»

بیرون آمد حضرت صادق، علیه السلام، از مسجد و‏‎ ‎‏حال آنکه گم شده بود مرکوب آن حضرت. فرمود: "اگر خداوند‏‎ ‎‏ردّ کند آن را به من، هر آینه شکر می کنم او را حقّ شکر او." ‎‏درنگی نکرد تا آنکه آن مرکوب آورده شد. پس فرمود:‏‎ ‎‏"الحمدلله." قائلی عرض کرد: "فدایت شوم، آیا شما نگفتید که‏‎ ‎‏شکر خدا می کنم حقّ شکر او را؟" فرمود: "آیا نشنیدی که من‏‎ ‎‏گفتم: الحمدلله."»‏

‏‏    از این روایت معلوم شود که حمد خداوند افضل اَفرادِ شکر‏‎ ‎‏لسانی است. و از آثار شکر زیادت نعمت است؛

فرمود حضرت صادق، علیه السلام: "همانا مردی از شما‏‎ ‎‏می آشامد شربت آبی، پس واجب می کند خدا به واسط? آن به او‏‎ ‎‏بهشت را." "همانا او برمی دارد ظرف را و‏‎ ‎‏می گذارد بر دهان خود و اسم خدا را برده می آشامد؛ پس دور‏‎ ‎‏می کند آن را و حال آنکه مایل به آن است، پس حمد خدا می کند؛‏‎ ‎‏پس از آن اعاده می دهد و می آشامد، پس از آن دور می کند، پس‏‎ ‎‏حمد خدا می کند؛ پس از آن اعاده می دهد و می آشامد، پس حمد‏‎ ‎‏خدا می کند؛ پس خدا واجب می کند به سبب آن بر او بهشت را."

 www.ghalh.parsiblog.com